Spuchnięta kostka i jej właściciel Kuba, dzieciaki i ja, czyli trzyimy (ze spuchniętą kostką) wyrusza na leśny szlak prowadzący do oddalonych o kilkanaście kilometrów miejscowości. My wybieramy się bliżej, do punktu widokowego.

Ruszamy.

Słońce świeci (Widzisz, nie mieli racji z prognozą pogody).

Pada deszcz (A jednak mieli).

Grad (?).

To nie problem dla dzieciaków, ubranych w wiosenne kombinezony. Największy chyba dla mnie, bo oprócz włosów nie mam niczego na głowie.

– Czy już  możemy zrobić piknik? – Kaja przystaje pośrodku ścieżynki, a małe kuleczki odbijają się od jej kaptura.

– Jeszcze nie pora – spoglądam na córeczkę, doszukując się oznak, że żartuje.

Nie dostrzegam. Jej najwidoczniej deszcz i drobny grad nie przeszkodziłby w leżeniu na kocyku.

Mamy co prawda koc piknikowy z izolacją od spodu, ale nie jestem przekonana, że kanapki z gradem byłyby smaczne.

Poza tym tak sobie zaplanowałam, że rozłożymy się dopiero po dotarciu na miejsce.

Zaplanowałam. Postanowiłam. Mimo pokwękiwań dochodzących z różnych stron chciałam popędzić towarzystwo do celu.

I co?

Najgłośniejszy kwęk dotarł z ust właściciela spuchniętej kostki.

Czy udało nam się dojść?

Nie.

Czy to problem?

Nie.

I wiecie co? Wycieczka i bez tego była fajna. Szybko wyszło słońce i znaleźliśmy idealne miejsce na  piknik. Objadanie się to jedna z ulubionych atrakcji naszych dzieci.

A później, gdy tak szłam niosąc w nosidle najmłodszego synka i patrzyłam na idącego przed nami Kubę, trzymającego za ręce dzieciaki, czułam fale wszechogarniającej miłości. To momenty, które zdarzają mi się, gdy w sercu pojawia się wdzięczność, a za nią płynie nieograniczone poczucie szczęścia. Momenty, z których wyrywały mnie słowa Kai  („Już nie chcę iść”, mówiła, by po 5 minutach dodać „Co za szczęśliwy dzień, najfajniejszy”). Mateusz z kolei na wycieczce był zbyt kontaktowy – za bardzo spoufalił się z kamienistą dróżką, przylegając do niej noskiem, oraz z małym strumyczkiem, któremu również przyglądnął się z bliska. Najmłodszy z ogromną pasją pokonywał samodzielnie (nie)wielkie odległości, zbierając po drodze co bardziej ubłocone patyki.

I wiecie co, może i bez dzieci zaszłabym dalej. Może osiągnęłabym więcej. Ale jestem pewna, że nie umiałabym odczuwać szczęścia na widok faceta trzymającego dzieci za ręce. A poza tym – wcale nie chcę być gdzieś dalej. Tylko właśnie tu.

Może cię również zainteresować: http://trzyimy.pl/czym-skorupka-za-mlodu-nasiaknie/

***

Jeśli tekst wydaje Ci się interesujący, daj mi o tym znać. Twoja opinia jest dla mnie bardzo cenna.

Możesz to zrobić:

dzieląc się swoimi przemyśleniami w komentarzu

udostępniając wpis znajomym

A jeśli lubisz czytać naszego bloga, polub nasz fanpage tutaj

Dobrego dnia!

***